Portret kobiety​

Portret niemal w całości namalowany jest szpachelką, grubymi warstwami, płasko kładzionej farby. Zza ramienia patrzy na nas młoda kobieta. Gra świateł na jej włosach i twarzy powstaje dzięki silnemu kontrastowi błękitu i oranżu. Kobieta lekko się uśmiecha. Obraz jest mistrzowski dzięki użytej technice ​i wykorzystaniu gry kontrastowych, silnych barw. ​

Pomimo grubej warstwy akrylu oddałem lekkość, młodość i delikatność postaci. Uwodzicielskie spojrzenie i płomienność długich włosów nadają postaci erotyczny charakter. Abstrakcyjno – kwieciste tło w kontraście podkreśla delikatność ​i ulotność chwili. Jedno spojrzenie – jest w nim uśmiech, być może wahanie, być może pożegnanie, zaproszenie, a może tęsknota. ​

Paradoksem obrazu jest niewątpliwa erotyczność chwili, która została oddana ​w sposób niesłychanie delikatny paradoksalnie – przy pomocy wyrazistej techniki malarskiej (kontrasty, pociągnięcia szpachlą, gruba warstwa farby, jednotonalne plamy).​