Duch opiekuńczy żeński

Jest to obraz szczególny. Powstał jako wizualizacja i uosobienie zjawiska, które nazywano w kulturach przedchrześcijańskich „duchami opiekuńczymi.” Od celtyckiej Irlandii, po skandynawskie tradycje Wikingów aż po słowiańskie rytuały ochronne – znaleźć można obrzędy wzywania duchów opiekuńczych. Tworzono ich wizerunki, powstawały amulety, znaki i zaklęcia przywoławcze. Szamani i druidzi śpiewali pieśni. Często zakładali stroje o znaczeniu magicznym i liturgicznym symbolizujące poszczególne duchy. Oprócz duchów i bóstw, które opiekowały się plemionami, klanami i rodzinami – istnieli też opiekunowie osobiści i związane z nimi rytuały indywidualne. Podobnie jak imię danej osoby uznawano, w wielu kulturach, za znak mocy, rodzaj osobistego błogosławieństwa i naznaczenia, wierzono również​ w wyjątkową moc indywidualnych opiekunów. Tradycja ta pojawiała się również ​w religiach judeochrześcijański pod postacią aniołów. ​

Na obrazie widnieje postać kobieca – żeński duch opiekuńczy. Ma na sobie długą, zdobną szatę i czepiec. Towarzyszy jej zwinięty w kłębek kot. W tle księżyc w pełni – również uznawany za symbol kobiecej energii. Niewiasta trzyma drzewko, które najpewniej zasadzi na podobieństwo drzew widocznych w pejzażu. To jedno z moich ulubionych zestawień kolorystycznych, żółcienie i ugry delikatnie współgrają z kontrastującymi błękitami szaty i księżyca. Pagórki i drzewa tworzą umowny, ascetyczny pejzaż, który nawiązuje do poetyki snu. Kształt postaci natomiast kojarzy się z kielichem kwiatu, liśćmi, egzotyczną rośliną, lecz odnajdziemy w niej również asocjacje do klepsydry oraz średniowiecznych przedstawień królowych, świętych i dam dworu.