W mieście zapomnienia 5

Miasto zasypia. Błękit nieba łączy się z błękitem morza ​i budynków. Ulicę rozświetlają latarnie jakby dosłownie zaczerpnięte ​z pejzaży nocnych van Gogha, jednego z moich ulubionych malarzy. Lśni również bruk. W domach toczy się życie, jeszcze światła w oknach nie zgasły. Pewnie mieszkańcy szykują się do snu. Na niebie pomarańczowy księżyc w pełni. ​

Tymczasem na środku ulicy nieproporcjonalnie duży, górujący nad domami chłopczyk przytula się do wielskiego misia pluszowego, a może jest przez niego przytulany? Dlaczego znalazł się na ulicy? Sam w środku nocy. Choć chłopczyk lekko się uśmiecha – miś ma zafrasowaną, trochę zmartwioną minę. Być może, lepiej niż chłopiec, rozumie trudną sytuację, w której znalazło się dziecko? Być może to tylko niepokojący sen? ​

Co nas niepokoi w tym, skądinąd żywmy kolorystycznie, obrazie? To jeden z moich paradoksalnych zabiegów  – ekspresyjne kolory oddają smutek, stonowane, a nawet czerń biel – oddają radość.