WUJEK MARIAN

Wujek Marian” to portret–drzewo, w którym ludzkie oblicze i natura splatają się w jedną całość. Twarz wyrasta z konarów, a jednocześnie przechodzi w korzenie, jakby życie tej postaci było nierozerwalnie związane z ziemią i czasem. Oczy – zmęczone, głęboko osadzone – patrzą nie na zewnątrz, lecz w głąb, ku własnym wspomnieniom. Cała forma emanuje ciężarem i melancholią, jakby to drzewo–człowiek niosło w sobie pamięć wielu pokoleń.​

Artystycznie rysunek przywołuje skojarzenia z mitologicznymi entami czy pradawnymi strażnikami lasu. Miękkie linie ołówka, gęste cieniowanie i sieć konarów sprawiają, że całość przypomina zarówno portret, jak i krajobraz. Ciało nie istnieje oddzielnie – staje się częścią natury, rozrastając się w korzenie i gałęzie, co podkreśla motyw cyklu życia i śmierci.​

Psychologicznie „Wujek Marian” może symbolizować postać przodka – obecną w pamięci rodzinnej, zakorzenioną w tradycji, ale i uwięzioną w ciężarze doświadczeń. To obraz „archetypu drzewa”: łącznika między ziemią a niebem, pamięcią a przyszłością. Jest w nim smutek, ale i siła – świadomość, że korzenie, choć ciężkie, są źródłem stabilności.​

Ten portret pyta: Które korzenie Twojej historii dają Ci siłę – a które więżą Cię w ziemi, nie pozwalając pójść dalej?