RODZINA NA SWOIM

Ta praca różni się od pojedynczych portretów. Nie jest to pojedyncze oblicze, lecz cała konstelacja postaci. Trzy sylwetki – wysoki, chudy mężczyzna w garniturze, masywny mężczyzna w okularach i skulona staruszka z laską – tworzą układ przypominający teatr rodzinny. Ustawione obok siebie, nie nawiązują ze sobą kontaktu wzrokowego – każdy zamknięty jest w swojej postawie, w swojej osobnej historii.Artystycznie rysunek operuje groteską. ​

Proporcje są przerysowane – za długie szyje, za małe dłonie, zbyt wyraźne zmarszczki – co nadaje całości charakteru karykatury. Czerń i szarość wzmacniają wrażenie ciężaru i monotonii, jakby życie tych postaci było wpisane w rutynę i powtarzalność. Kompozycja jest pionowa, zamknięta – żadna z figur nie wychodzi poza swoją ramę.Psychologicznie obraz można odczytać jako portret systemu rodzinnego. ​

Każda postać reprezentuje inny ciężar: intelektualną sztywność, materialne przytłoczenie i starcze zwątpienie. Razem tworzą układ, w którym brak przepływu energii i więzi – „rodzina na swoim”, ale bez wspólnoty. To ironiczna refleksja nad więzami, które często bardziej zamykają niż wspierają. ​

Ten portret pyta: Jaką rolę pełnisz w swojej rodzinnej opowieści – i czy ta rola naprawdę jest Twoja?