Portret kobiety

Trzecia odsłona cyklu „Portrety wewnętrzne” przedstawia twarz w pełnym profilu, co nadaje jej monumentalności i surowości. Mocne linie, ostre kontury i jednobarwna gama szarości przywołują skojarzenia z reliefem lub rzeźbą wyrytą w kamieniu. To oblicze nie tyle żywej osoby, ile archetypicznego strażnika – figury, która patrzy przed siebie z nieugiętą powagą.​

Artystycznie praca podkreśla rzeźbiarskość formy. Wyraźne bruzdy i zmarszczki tworzą sieć, która zapisuje historię życia, doświadczeń, cierpliwości i twardości. Profil – zamknięty, bez uśmiechu – budzi wrażenie dystansu i niedostępności. Rysunek balansuje pomiędzy portretem a symbolem, między dokumentacją a ikoną.​

Psychologicznie obraz można odczytać jako reprezentację „twarzy Cienia” – tej części psychiki, która nosi w sobie ciężar i doświadczenie, lecz nie ujawnia emocji. To twarz kontrolowana, zatrzymana, pozbawiona spontaniczności – strażnik wewnętrznego porządku. Archetypicznie przypomina postać króla, sędziego albo wojownika – kogoś, kto nie pozwala sobie na odsłonięcie słabości.​

Ten portret pyta: Jaką część siebie zamrażasz w kamieniu, by chronić swoje wnętrze – i co mogłoby się stać, gdybyś pozwolił jej poruszyć się i ożyć?