Elektorat niczemu nie jest winny 4

Czwarta odsłona cyklu jest najbardziej ekspresyjna i kolorystycznie intensywna. Twarz, zbudowana z falujących linii różu, pomarańczu, żółci i fioletu, pulsuje emocją. Rysy są przerysowane – wielkie, rozwarte oczy, wydłużony nos, usta otwarte w grymasie, który trudno jednoznacznie odczytać: to może być zdziwienie, przerażenie, a może cicha skarga. Całość wygląda jak maska wyjęta z karnawału – groteskowa, a jednak bolesna.​

Artystycznie rysunek przywołuje estetykę ekspresjonizmu – linie są nerwowe, barwy nasycone, kontrasty mocne. Brak cienia i modelunku sprawia, że całość jest płaska, ale przez to jeszcze bardziej krzycząca. Twarz nie ma tła – zawieszona w pustce, zdaje się mówić: „oto ja – bez kontekstu, bez obrony, wystawiony na widok”.​

Psychologicznie „Elektorat niczemu nie jest winny (4)” to portret emocjonalnego napięcia. To twarz masy, która nie rozumie, dlaczego stała się narzędziem – i dlaczego jej indywidualne rysy zostały przekształcone w groteskę. Wyraża bezsilność i dezorientację, ale też ukrytą potrzebę wykrzyczenia swojego „ja”.​

Ten portret pyta: Czy potrafisz rozpoznać w krzyku zbiorowości własny głos – czy utonął on już w kolorowym hałasie tłumu?